daniel barenboim dün akşam kölner philharmonie’de bir piyano
resitali verdi. öksüren, aksıran, gürültü yapan, bölüm arasında (hem de iki
kere) alkışlayan seyirciler, çalan telefonlar; kendimi istanbul’da zannettim!
barenboim iki bölüm arasında, mendili çıkardı, seyirciye
döndü ve mendili ağzına götürüp öksürüyormuş gibi yaptı; demek ki almanya’daki
seyircilere de yol yordam öğretmek sanatçının işi!
acaba barenboim’un çaldığı schubert sonatları (op.120, op.42, op.53) pek
bilinmeyenler mi, de seyirci alkışladı diye düşündüm; programa baktım, öyle
kenarda köşede kalmış değil, basbayağı ünlü sonatlarmış (ben üçünü de ilk defa
dinledim).
ayrıca; seyirci sonatı tanımasa da saymasını biliyordur herhalde;
programda kaç bölüm olduğuna bak öyle alkışla, değil mi!
sonunda çözdüm bilmeceyi: konser, westdeutsche konzertdirektion adlı konser
organizasyon şirketinin 100.yılı kutlama konseriymiş. hoş, barenboim bu
schubert’lerle almanya’da turnede zaten, yani öyle özel bir konser değil aslında; kutlama diye bedava olan bir şey de
yok; aksine biletler cep yakıyordu; zaten herhalde bu yüzden, barenboim gibi
bir yıldız bile salonu tıklım tıklım dolduramamıştı. öksürenler, alkışlayanlar, cep telefonlarını açık
unutanlar da herhalde organizasyon
şirketinin davetlileriydi. çünkü kölner philharmonie’de o kadar konsere gittim, birinde bile
bunlar olmadı.
barenboim, bence bu çok kötü seyirciye, hiç nazlanmadan iki
bis çaldı; hak etmemiştik halbuki. çıkışta bizleri, organizasyonun ikramı kölsch’ler bekliyordu; işte şimdi oldu!
barenboim’un schubert konserini düzgün bir seyirciyle
dinlemiş olmak isterdim; konsantrasyonum çok kolay bozulduğu için, hele de ilk
defa dinlediğim schubert sonatlarından hayal ettiğim zevki ve tatmini alamadım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder