belki de yılın en mükemmel, en unutulmaz konseriydi

festival gibi bir şey olmayınca, ya da bir konser insanların “orada bulunarak” kendilerini göstermek isteyecekleri “in” bir mekanda gerçekleşmeyince, isterse dünyanın en iyi müzisyenleri, en iyi konseri olsun, istanbul’da salon dolmuyor! dün akşam cemal reşit rey konser salonu’nda da öyle oldu.

yıllar önce sevin okyay’ın açıkhava’daki bir caz konseri üzerinden yaptığı “istanbul’da gerçek caz seyircisi 800 kişi”ye yıllar içinde bir kişi bile ekleyememişiz anlaşılan, hatta tam tersi, azalmış, neden mi! çünkü dün akşam crr tıklım tıklım dolu değildi.
geçen sene caz festivali’nde aynı salondaki trio konseri biletleri tükenince ek solo konser veren brad mehldau’ya bu sefer en az kendisi kadar önemli bir müzisyen, saksafoncu joshua redman eşlik etmesine rağmen cemal reşit rey konser salonu hınca hınç dolu değildi. yazık!

mehldau ile redman alışılmış bir caz konseri formatı dahilinde –yani 90 dakika boyunca– nasıl söyleştiler, nasıl paslaştılar, nasıl cümleler kurdular, hangi diyarlara gidip yeniden dünyamıza geri döndüler; tam bir şölendi! konserin her bir anı, kurulan her bir müzik cümlesi, yapılan her bir doğaçlama olağanüstü idi.

istek parçası olarak çaldıkları tori amos cover’ıyla ulaştıkları doruk noktasında sonlandı konser.

bir yıl geçmeden brad mehldau’yu tekrar istanbul’da dinlemek ne büyük şanstı bizler için. mehldau’nun, -neredeyse- en başından itibaren kariyerini takip etme imkanına sahip olan istanbul seyircisi ile arasında yıllar boyunca sanki farklı bir bağ kuruldu; mehldau istanbul’u sık sık ziyaret etti, her seferinde burada konser vermekten ne kadar memnun olduğu belirtmeyi ihmal etmedi. ne mutlu bize!