piccolo teatro di milano’da hüsran

roberto lantini'nin yönettiği goldoni uyarlaması "il teatro comico" (komik tiyatro) kıvamı tutturulamamış aşure gibiydi. yani "gösteri" denince akla gelecek her şeyden biraz vardı; bir tutam fiziksel tiyatro, bir nebze cirque du soleil, biraz parıltılı konfeti, biraz duman, kulağa hoş ve aşina gelen müzik, biraz o, biraz şu. valla bir tek video eksikti, ne zaman çıkacak diye bekledim. en hayal kırıklığına uğradım şey ise, kieslowski'nin filmleriyle (hem "üç renk: mavi" hem de "veronika'nın çifte yaşamı") özdeşleştirdiğim müziklerin kullanımıydı. her ne kadar ortaya karışık da olsa diğer her şey özgün tasarımdı, keşke müzik de bütünüyle öyle olsaydı.

ama neticede "komik tiyatro" neyse ki aşureydi; içi çiğ kalmış kek veya altı pişmemiş börek yenmez ama kıvamı tutturulamamış, içine akla gelen her şey konmuş aşure ne olsa aşuredir ve yenir. lantini'nin "komik tiyatro"su da seyrediliyordu.

seyrediliyordu ama doğrusu bu kalitede; iyi oynanmış, havalı ışık tasarımı olan, kostüm ve sahne tasarımı özenli, postmodern bir yapıma avrupa'da, örneğin almanya'nın herhangi bir şehrindeki herhangi bir ödenekli tiyatroda rahatlıkla rastlarsınız. yani, bu kalitedeki yapımlar avrupa'da bir standarttır zaten; çıta seviyesi buradan başlar. eh o zaman da insan sormadan edemiyor: böyle sıradan bir yapımın istanbul tiyatro festivali'nde ne işi var?