münih akşamlarıma, thomas ostermeier'in rejisini yaptığı, müncher kammerspiele yapımı "susn" ile etkili bir başlangıç yaptım.
herbert acheternbusch'un oyununu ostermeier müncher kammerspiele'de ilk defa 2009'da sahnelemiş; yapıt ocak 2012'den beri yeniden topluluğun programında.
"susn" iki kişilik bir oyun; erkeği oynayan edmund telgenkaemper yardımcı rolde. susanne'yi oynayan brigitte hobmeier ise tam bir oyunculuk gösterisi sergiliyor; susn'ın 17 yaşından başlayarak 10'ar yıl arayla dört dönemini inanılmaz bir etkileyicilikte canlandırıyor.
seyirciler içeriye alınırken sahnede leberkaese yiyen, bir taraftan da bütün doğallıyla leberkaese'den seyircilere ikram eden o kırılgan, incecik, sıradan "oyuncu"nun sesiyle, bedeniyle, bakışlarıyla ve aksesuarlarla nasıl 17 yaşında isyankar bir genç kıza, 27 yaşında fütursuz bir seks objesine, 37 yaşında partnerinden sevgi talep eden çaresiz bir kadına ve 47 yaşında görmüş geçirmiş ama bir yandan da çökmüş, sarkastik bir "yaşlı"ya dönüştüğüne tanık olmak müthiş heyecan vericiydi.
ostermeier'in rejisi de, en az hobmeier'in oyunculuğu kadar büyüleyiciydi. ostermeier bir kere; müncher kammerspiele'nin idari binası blaues haus içinde, üçüncü katta atıl olan mekanların yeniden düzenlenerek iki kat yüksekliğinde black box-oda tiyatrosu melezi bir mekana dönüştürülmüş werkraum (iş mekanı/atölye mekanı/üretim mekanı) adlı yeni sahnesinin kısıtlı olanaklarını ustaca kullanıyor. dört ayrı zamanda ve üç ayrı mekanda geçen olayları aynı sahnede/mekanda süperpoze ediyor.
bir de sahnenin gerisine, arkaplanı neredeyse bütünüyle kaplayacak bir perde yerleştiriyor. bu perdeyi bazen sahne üzerinde gerçekleşen olaylara yakın plan yapmak için kullanıyor; saklanmadan sahne ortasına yerleştirilmiş kameranın kayıt ettiği görüntüler bunlar. özellikle günah çıkarma sahnesinde; geride ve seyirciye arkası dönük olan susn ile rahibin üçlü parçalı makyaj aynasından yansıyan çoklu görüntülerinin büyük perdeye yakın plan olarak yansıtılması çok yoğun bir etki yaratıyordu.
perdeye çoğunlukla da; olayların geçtiği mekanların duygusunu/atmosferini çağrıştıran, gerçek ile gerçeküstü/rüya arasındaki dengesi çok çok iyi ayarlanmış, son derecede estetik dış mekan görüntüleri yansıtılıyor. sahnedeki dekor parçalarının üzerine yerleştirilmiş -ve yine saklanmamış- mikrofonlar da bazı sahnelerde oyuncuların mırıltı gibi konuşmalarına seyircilerin "kulak misafiri olmasını" sağlıyor.
bir kadının gençliğinden ölümüne uzanan süreçte, özellikle cinsel kimliği üzerinden kilise ve erkeklerle (ne de olsa bu ikisi aynı kapıya çıkıyor) ile hesaplaşmasını, çok yeni bir şeyler söylemeden anlatan "susn" yönetmeni ostermeier ve başrol oyuncusu hobmeier sayesinde, arasız 90 dakikalık, unutulmaz bir seyirliğe dönüşüyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder