"AZ"dan

(fotoğraf: clementine deluy)

“Şu ağaçları görüyor musun?” diye sordu Anne. Kökleri topraktan taşmış yüzyıllık çınarları gösteriyordu. Sonra durup, “İspanyol paça pantolonlara benziyor” deyip güldü. Derdâ da tam gülümseyecekti ki tuttu kendini. Işığın bile olmadığı bir derinlikten gelen endişeyle, eğer iyi hissettiğini belli ederse terk edilmekle cezalandırılacağını düşünüyordu. Eğer iyileşirse Anne’in yok olup gideceğinden korkuyordu. Bu yüzden başını sallamakla yetindi. Derdâ’nın sessiz kaldığını gören Anne, genç kızın koluna girip kulağına fısıldadı:
“Saçlarını merak ediyorum, biliyor musun?”
Derdâ’nın eli, çıplak başında gezip geldi.
“Sen de özlemiyor musun onları?” diye devam etti Anne.
“Bilmiyorum” dedi Derdâ. “Galiba saçlarımdan korkuyorum.”
Anne, çok uzun süren bir sessizlikten sonra Derdâ’ya şu teklifi yapacak kadar onu sevdiğine emin oldu.
“Ne yapacağız biliyor musun? Hemen şimdi, odana gideceğiz ve sen benim saçlarımı keseceksin. Sonra da kendininki gibi kazıyacaksın.”
“Delirdin mi?” diye sordu Derdâ.
“Tabii ki hayır” dedi Anne. Gülüyordu. “Nasıl olsa uzayacaklar. Ama bu kez seninkiler de uzayacak. Beraber uzatacağız saçlarımızı. Ne dersin?”
“Ben bu numarayı bir yerlerden hatırlıyorum!” dedi Derdâ. “Şu hani ilk karşılaşmamızdaki kendini acındırma duruşuna benziyor sanki.”
“Hayır, küçük hanım, hiçbir ilgisi yok! Üstelik o bir acındırma duruşu falan da değildi! Her neyse, evet, ne diyorsun? Skinhead’likten hippiliğe terfi etmek ister misin?”
O an Derdâ yeniden on bir yaşında bir çocuğa dönüştü ve sadece kendini düşündü. Kendi mutluluğunu. Eğer, dedi içinden, Anne saçlarını kestirirse, uzayana kadar buradan gidemez, beni bırakamaz…
“Tamam! Gidiyoruz o zaman! Hazır mısın?”
Korkuyormuş gibi yaptı Anne. Ellerini ağzına götürüp “Hayır, hayır!” dedi.
“Artık çok geç!” dedi Derdâ. Sonra da Anne’in omuzlarından gelen sarı saçlarından bir tutamı avucuna alıp “Kesilecek bunlar!” diye bağırdı.

 

- Hakan Günday

Doğan Kitap