eski kafalıyım biliyorum. bir rus orkestrasının turneye geldiği şehirde hem de iki akşam konser vermişken bisler dahil çaldığı 10 yapıttan sadece birinin rus besteciye ait olmasını garipsiyorum; en iyi icra ettikleri yapıtın piazzolla tangosu olmasını da.
bir türlü şu küreselleşmeye alışamadım.
sıradan mozart yorumları, bakır üflemelilerin feci şekilde detone olduğu (acaba kulisteki buffetde fazla mı kaçırdılar) beethoven "7", düzgün ama romantik olamayan mendelssohn "iskoç" yerine, şöyle damardan çaykovski'ler, prokofiev'ler, moussorgsky'ler fena mı olurdu; hele de dışarısı kar kış kıyametken.
neyse ki solistler durumu azıcık kurtardılar; hem kalite hem rus damarı açısından.
ilk akşam andrei gavrilov her ne kadar saint-saens "2"yi yalapşap çaldıysa da, bis olarak verdiği chopin "nocturne" ve arkasından prokofiev "şeytani teklif"de formundaydı; ama neden bir pop yıldızı gibi kollarını iki yana açıp etrafa öpücükler yolladı anlamadım.
ertesi akşam misha maisky ise tam tersi bir havada, fazlaca ciddiydi; şu ruslar, hiç arasını bulamıyorlar. maisky'nin gerek programda gerekse de bis olarak orkestra eşliğinde çaldığı çaykovski "rokokolar" ve "nocturne" nihayet bir rus orkestrasından beklediğim hüzünlü damarı ortaya çıkardı.
hüzün deyince; meğer rus stepleri ile buenos aires'in arka sokakları sırdaşmış.
juri gilbo yönetimindeki russian chamber philharmonic st. petersburg orkestrası iki akşam da konserlerinde son bis parçası olarak, astor piazzolla'nın "oblivion" ve "adiós nonino" adlı yapıtlarından oluşan bir medley çaldılar. son timpani vuruşu hariç, sadece yaylılar için düzenlenmiş, müziği mekansal olarak da zenginleştiren yorumları oldukça etkileyiciydi.
bir türlü şu küreselleşmeye alışamadım.
sıradan mozart yorumları, bakır üflemelilerin feci şekilde detone olduğu (acaba kulisteki buffetde fazla mı kaçırdılar) beethoven "7", düzgün ama romantik olamayan mendelssohn "iskoç" yerine, şöyle damardan çaykovski'ler, prokofiev'ler, moussorgsky'ler fena mı olurdu; hele de dışarısı kar kış kıyametken.
neyse ki solistler durumu azıcık kurtardılar; hem kalite hem rus damarı açısından.
ilk akşam andrei gavrilov her ne kadar saint-saens "2"yi yalapşap çaldıysa da, bis olarak verdiği chopin "nocturne" ve arkasından prokofiev "şeytani teklif"de formundaydı; ama neden bir pop yıldızı gibi kollarını iki yana açıp etrafa öpücükler yolladı anlamadım.
ertesi akşam misha maisky ise tam tersi bir havada, fazlaca ciddiydi; şu ruslar, hiç arasını bulamıyorlar. maisky'nin gerek programda gerekse de bis olarak orkestra eşliğinde çaldığı çaykovski "rokokolar" ve "nocturne" nihayet bir rus orkestrasından beklediğim hüzünlü damarı ortaya çıkardı.
hüzün deyince; meğer rus stepleri ile buenos aires'in arka sokakları sırdaşmış.
juri gilbo yönetimindeki russian chamber philharmonic st. petersburg orkestrası iki akşam da konserlerinde son bis parçası olarak, astor piazzolla'nın "oblivion" ve "adiós nonino" adlı yapıtlarından oluşan bir medley çaldılar. son timpani vuruşu hariç, sadece yaylılar için düzenlenmiş, müziği mekansal olarak da zenginleştiren yorumları oldukça etkileyiciydi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder