sesi puslu, hafif çatlak, yüz hatları sert, alımlı bir kadın lina sastri. italyan, napolili.napolitenler söyledi bize; “o sole mio”yu, "core'ngrato”yu, şimdiye kadar duymadığım duyarlılıkta, dinlemediğim bir tempoda, yavaş, sindirerek söyledi, yoğunluğunu hissettirerek…
başka şarkılar da söyledi; hızlı, neşeli şarkılar... hüzünlü ağıtlar... anonim napolitenler... bestesini kendisinin yaptığı şarkılar... benzersiz italyan oyuncu anna magnani’nin en çok sevdiği şarkıyı söyledi, toto’nun bestelediği bir şarkıyı söyledi, sözlerini hatırlayacağından emin olmayarak ama hiç de teklemeden bir ispanyolca şarkı söyledi…
arada aşka geldi, bizlere italyanca seslendi, sonra bütün samimiyetiyle kırık bir ingilizceyle, biz italyanca bilmezken, o da göz baş yararak ingilizce konuşurken birbirimizi anlamamızın zorluğundan bahsetti, bizden türkçe “teşekkür”ü öğrendi, hemen şarkısına kattı…
kendine has, yumuşak hareketlerle dans etti... efkarlandı, ahhh'lar çekti, küçük çığlıklar attı...
sahnede tek bir sandalye vardı, üstünde dantel kırmızı bir şal. bazen sandalyenin ucuna ilişki, ama çoğunlukla ayakta söyledi şarkılarını, sahnede dolaşarak... bacakları açık ve hafif kırık, eli belinde, omuzlarını hafif öne doğru hareket ettirerek...
italya’nın güneyinden akdenizli bir kadın, lina sastri.
NE HOS BIZ DE ORADAYDIK. AMA NE DEDIGINI ANLAMAYI TERCIH EDERDIM!
YanıtlaSilhaklısınız, ben de isterdim; sastri'nin yorumu, şarkıların içeriğiyle alakalı gibiydi. şarkıları sadece söylemedi, canlandırdı, yaşadı da.
YanıtlaSilben lina sastri'yi önceden tanımıyordum, merak ettiğim için geldim. salonda tilbe saran ve cüneyt türel'i görünce, "demek ki değecek" diye geçirdim içimden. hayal kırıklığı da yaşamadım.
belki ute lemper kadar etkileyici değildi (dil/iletişim probleminden dolayı olsa gerek), ama hoş bir konserdi...