"son nefesim"den

"Her şeyin başı rastlantıdır. Zorunluluk ancak ondan sonra gelir ve aynı saflıkta değildir.
...
Yaratıcı bir gücün varlığını reddettiğime göre -çünkü bu güç, bana gizden daha da anlaşılmaz gelmekte-, bu durumda bir çeşit bilinmeyen karanlıkta yaşamaya razı olmam gerekir. Kabul ediyorum. En basit bir açıklama bile herkes için geçerli olmayabilir. İki giz arasında ben, kendiminkini seçtim; çünkü en azından bana ahlak özgürlüğü tanıyor.
Bana soruyorlar: Peki ya bilim? Çeşitli yollarla, çevremizdeki gizi azaltmaya çalışmıyor mu?
Belki. Ama bilim beni ilgilendirmiyor. Fazla yüzeysel, kendini beğenmiş ve çözümsel geliyor. Düşü, rastlantıyı, kahkahayı, duyguları, karşıtlıkları, bana göre çok değerli olan tüm bu kavramları bilmezlikten geliyor.
...
Her şeyi anlamak hırsı -bütün yaşamım boyunca aptalca sorular sordular: "Bu neden? Şu niye?"- Ardından da onu küçültmek, basitleştirmek isteği, işte doğamızın en feci yönleri! Yazgımızı rastlantıya bırakabilsek ve hayatımızın gizini cesurca kabullenebilsek, işte o zaman saflığa benzeyen katıksız bir mutluluğa çok yaklaşmış olurduk.
Rastlantı ve giz arasına insanın o sınırsız özgürlüğü, "düş gücü" giriveriyor.
...
Bu yaşımda artık bu tür şeylere göz yumuyorum. Düş gücüm, hep benimle ve o el uzatılamaz arılığı içinde her an beni destekleyecek. Anlamak ne korkunç! Umulmadıkla karşılamak ne büyük mutluluk! Bu eski eğilimlerim, yıllarla birlikte daha da belirginleşti! Yavaş yavaş kendi dünyama çekiliyorum. Geçen yıl hesapladım, altı günde, yani yüz kırk dört saatte, dostlarla yalnızca üç saat bir arada olmuşum. Geri kalan zamanda yalnızlık, düş kurma, bir bardak su ya da bir kahve; günde iki kez aperatif, beni şaşırtan bir anı, gözlerimin önünde canlanan bir görüntü ve sonra bir diğeri daha... Sonunda bir de bakıyorum ki akşam olmuş."

- luis buñuel

çev.:ilkay kurdak, imge kitapevi