boğaziçi'nde doğu ile batının kavgası

bu akşam rumelihisarı'na görmüş geçirmiş, feleğin çemberinden geçmiş bir nine geldi, dizlerine battaniyesini örttü ve etrafına topladığı bizlere, biz çocuklarına, bir masal anlatmaya başladı. çevremizi saran ağaçlar, yıkık bir minare ve tam karşımızdaki heybetli hisar burcu bizi sardı sarmaladı.
masalcı nine anlattıklarına vurgu katmadı; tam bir tarihçi tarafsızlığıyla olduğu gibi aktardı hikayesini. zaman zaman bahsettiği karakterler çok primitif bir şekilde canlandılar etrafta; kendi hikayelerinin seslendiricisi oldular...

masalcı nine jeanne moreau'ydu.

moreau ne okusa dinlenir; hani bir laf vardır ya, kim kime söylemişti hatırlamıyorum, "telefon rehberi de okusa dinlenir", tam da öyle etkiyici bir sese sahip.

doğrusu, diğer karakterlere hiç gerek yokmuş; baştan sona jeanne moreau okusaymış, yönetmen amos gitai sahneleme tercihinde daha kararlı ve oyun da daha etkili olurmuş. çünkü bana göre, hikayeyi kanlı canlı hale getiren karakterlerin oyunun içindeki yerleri oturmamıştı; her seferinde bir anda girdiler ve bir anda çıktılar anlatıdan; biraz yersiz yurtsuz, "yapay" kalmış gibiydiler.

aynı şey ağıtları söyleyen ses sanatçıları için de geçerliydi. hele de, sadece prologda rol alan sema'nın varlığını hiç anlamlandıramadım.

"ışığın oğulları ile karanlığın oğullarının savaşı", tam da amos gitai sineması gibi, mesafeli, yapay, fazlaca akademik ve tutkusuzdu; hiç bir sahnesi yürek atışınızı hızlandırmıyor, herhangi bir şekilde duygulanmanıza neden olmuyordu.

hatta, keşke bu oyunu dün akşam sağanak altında seyretseymişim diye bile düşünmedim değil. en azından bugünkü hijyenliğinden kurtulmuş, sağanak sayesinde oyuna bir heyecan, bir renk, bir duygu, bir hareket gelmiş olmalı.

"ışığın oğulları ile karanlığın oğullarının savaşı" adlı projenin sahnede var olmasını sağlayan tek bir isim vardı, o da jeanne moreau!