"Bizim Büyük Çaresizliğimiz"den...

"...
Nihal elleri masanın altında, başı iyice daralttığı omuzlarının arasında hafifçe eğik, bütün bu gülünç ve güzel hikayeleri dinlerken birkaç kez bana bakmıştı, şu bütün kitaplarda geçen "der gibi baktı" bakışlarıyla.
Bakmasaydı üzülürdüm, kırılırdım Çetin. O masada anlattığımız şeylerin bir kısmını ona daha önce anlatmıştım çünkü, biliyordu.
Dört kişilik yemek masasında komşu kenarlarda oturan iki kişi böyle birkaç saniye bakışınca ne olur? Şu olur: Bu iki kişi kendilerini diğerlerinden yalıtır. Canlılığın ilk ve temel aşamasının, bir "iç" ve "dış" yaratan, böylece kendisini çevreden yalıtan hücrenin ortaya çıkışı olduğunu biyoloji söylüyor; her türlü sıcak insan ilişkisinin aşağı yukarı aynı şeyi yaptığını da ben söylüyorum. Birbirine dönersin! İki insan birbirine döner! Bu bakışlarla olur ya da aynı yerde susmayla örneğin, en basit biçimde. Sonra, öyle birbirine dönük, kendi dilini yaratırsın. Esnaflar ve zanaatkarlar da böyledir Çetin. Seyirciye sırtlarını dönerek çalan Bebopçılar da. Seninle biz de böyleyiz. Kimsenin anlayamayacağı bir dilimiz var. El kol hareketlerimizle, yüz ifadelerimizle, nihayet sözcüklerle örülen bir dil. Bir tür argo. Kendi meslek sırrımızı korumak için. Azınlık kültürümüzü korumak için. Bütün sıkı ilişkiler bir azınlıktır çünkü. Sırtlarını "dışarıya" bir güzel dönmüş iki insanın oluşturduğu azınlık. Düşünsene Çetin, şimdi şuraya "Milliyet Sanat dergilerine başvurmamız lazım!" diye yazsam, bu dünyada seninle benim dışımda kim ne anlar Allah aşkına!"
Nihal'in bana bakışı da böyle bir şeydi işte. "Senin odanda, masayla kitaplık arasında, öğleyle akşam arasında ve hatırlamakla unutmak arasında, bizi birbirimiz için var eden cümlelerinle anlatmıştın bana bunları," der gibi bakmıştı. Ender ile Nihal'i, Çetin ve Murat Ağabey'den yalıtmıştı.
..."

- Barış Bıçakçı

İletişim Yayınları