"bugün, hiçbir şey..."

havada beyaz toz tanecikleri uçuşuyor... sahnede sırasıyla "anlatılan", "olunan" ve "şarkısı söylenen" geçmiş zamandaki hikayenin havaya karışmış parçacıkları bu beyaz toz tanecikleri. zemine serpilmiş tozlar, üzerinde hareket ettikçe havalanıyor, mekanı bütünüyle dolduruyorlar...
basit ama acıtan, kırık bir hikaye; anlatılan, olunan ve şarkısı söylenen; güneşli bir günde, bir ağaç altında bir çift oturuyor elele, biri diğerine diyor ki: "biz dünyanın en mutlu çiftiyiz" ve diğeri hiçbir cevap vermiyor, sessiz kalıyor! bu kadar basit ve aslında, o kadar komplike bir hikaye!

bu iki kişilik hikayeyi bize anlatan, ardından o hikaye olan ve ardından şarkıyı söyleyen tek bir kişi var salonda: ilyas odman.

ilyas odman seyircinin dibinde anlatıyor hikayeyi, şarkıyı da söylüyor ama en çok o hikaye "oluyor"; duruşuyla, mimikleriyle, konuşmasının vurgusuyla, sırtını tozla bulanmış zemine vurarak.
ilyas odman daha hikayeyi anlatmadan, hikaye "olmuştu" zaten; daha biz salonda yerlerimize otururken, teker teker kurararak sahneye yerleştirdiği çalar saatlerle... sona doğru, diğerinin ayakkabılarını bedenine mıhlarken de bütünüyle hikayenin kendisiydi ilyas odman.

...

kumbaracı50'nin mekanını farklı kullanan; sık ve dik yerleştirilmiş seyirci koltukları sayesinde sahne ile seyirci arasındaki mesafeyi en aza indiren, dolayısıyla yapıtın etkisini artıran bir düzenlemeyle sahneleniyor "bugün, hiçbir şey..."
mayıs ayındaki idans02 kapsamında, daha oluşum sürecindeyken, fransız kültür merkezi'nde izlemiştim, ve o zaman çok etkilenmiştim bu performanstan.
aralık'ın sonunda, bu sefer son halini kumbaracı50'de seyrettim; yaklaşık 40 dakika süren "bugün, hiçbir şey..." kumbaracı50'nin boyutları samimi, küçük ve insani mekanına çok yakışmış; kumbaracı50'de bu kısa ama yoğun yapıtın etkisi katlanarak o kadar artıyor ki, çıkışta, o ağırlıkla, istiklal'e çıkan yokuşu çıkmakta zorlanıyor, olabildiğince ağırdan alıyorsunuz...

"bugün, hiçbir şey..." ocak ayında da kumbaracı50'de.