"Adak"tan..

"Osman Şahin diye bir yazar var, bilir misin?"

"Ölüm Oyunları diye bir kitabını okumuştum."

"Bir keresinde kruvaze bir ceket dikmiştim ona. Son derece kibar, güleç yüzlü bir beyefendi. Neşeli bir bilgeliği var. Bir sürü hikâye anlatırdı. Askerliğini yaparken öyküleriyle bir yarışmaya katılmış. Ödülü aldığını öğrenir öğrenmez annesine mektup yazmış. Annesi okuma yazma bilmeyen köylü bir kadınmış. Yazar, mektubu annesine başkasının okuyacağını bildiği için en açıklayıcı şekilde yazmaya çalışmış. Demiş ki 'Güzel anacığım, Türkiye'nin çok önemli bir kurumunun açtığı bir yarışmada yazdığım hikâyelerle "en" birinci oldum.' Derken bir ay sonra yazara köyden bir mektup gelmiş. Okul defterinden yırtılmış bir kâğıda eğri büğrü harflerle yazılmış kısa bir mektup. Belli ki bir ilkokul çocuğuna yazdırılmış. Cevap şöyle: 'Evladım, birinciliğini tebrik ederim. İnşallah ikinci de olursun, üçüncü de.'"

Bora kahkaha atarak Helin'e doğru eğilir iyice, "Vay be, ne harika kadınmış!"

"Osman Şahin pek anlayamamış bu temenniyi, tezkereyi alır almaz köyüne dönmüş. Bakmış ki annesi elma ağacının altında kurutmalık elmalarla sofralıkları ayırıyor. 'Anne' demiş, 'birinciliğimi beğenmedin mi?' Annesi birkaç tane elmayı iki eliyle avuçlayarak oğluna uzatmış. Demiş, 'Birinciyi ne yapayım, bak bunlar böyle yan yana daha çok.'
"Diyeceğim, o kadın toplaya toplaya hissediyormuş dünyayı, saya saya değil. Etrafına bakınca taneleri değil bereketi görüyormuş çünkü."

Bora düşüncelidir, "Hayret, şimdi şeyi fark ettim, dil farkını... Ana oğul arasında nasıl dil farkı olur? İkisi de aynı elmaların insanı."

Helin sofrayı topluyordur, "Dünyaya nasıl alışırsan öyle konuşursun."


-Sema Kaygusuz, "Karaduygun" adlı kitaptaki "Adak" hikayesinden..
Doğan Kitap 2012, Metis Yayınları 2015