istanbul’da bu akşam yılın en “sosyetik” dans akşamı vardı. l.a. dance project’in sosyetikliği; geçen yıl “siyah kuğu” ile oscar alan natalie portman’ın eşi ve gelecek yıl brigitte lefebevre’ın yerine paris opera balesi’nin başına geçecek olan benjamin millipied tarafından kurulmuş olmasından kaynaklanıyor.
üç yapıttan oluşan akşamda iki millipied koreografisi arasına bir cunningham yerleştirilmişti.
istanbul’da en son ne zaman bir merce cunningham koreografisi izledik. seksenlerin ikinci yarısında gelmişti cunningham istanbul’a topluluğuyla. en az 25 sene olmuş.
2009’da vefat ettikten sonra, topluluğu, vasiyeti doğrultusunda iki yıllık bir jübile turnesine çıkmış, dünyayı dolaşmış, onları istanbul’a davet eden olmamıştı. iksv’nin sahne sanatları bölümü, cunningham’ın istanbul seyircisi için fazla modern ve sıkıcı olacağı gerekçesiyle ilgilenmemişti. haksız değilmişler! bu akşamın en iyi, en avant-garde, en aykırı/ayrıksı yapıtı cunningham’ındı ve salon onun yapıtından sonra boşaldı. “bu kapı gıcırıtısına “özgün müzik” mi yazmışlar!” diyenler vardı.
1964 tarihli “winterbranch” beckettvari bir atmosferde ışıkla, dengeyle, mekanla, bedenle “oynayan” taptaze bir yapıttı.
millipied’nin 2006 tarihli duosu “closer”, tabir-i caizse “bayık” bir yapıttı. philip glass’ın solo piyano müziği üzerine hiç bir orijinalitesi olmayan, bir kadın-erkek ilişkisini anlatan ancak 16 dakikanın bir ömür sürdüğü niteliksiz bir neoklasik koreografiydi.
millipied’nin akşamı sonlandıran 2012 tarihli “moving parts”ı ise, öncesindeki cunningham’dan izler taşıyan, çağrışımlara açık; soloları, duoları, topluluk dansları ilginç fikirler içeren, enerjik bir yapıttı. ancak bu da tatminkar olmaktan uzaktı.
velhasıl; dans dünyasına iddialı bir giriş yapan bir “butik dans topluluğu” (en kalabalık yapıt altı kişilikti) için istanbul’da sergiledikleri repertuvar pek parlak değildi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder