"fado evi"; fado'nun dünyası...

evdeyim, çoktandır rafta bekleyen ispanyol şarabını açtım, annemin küçükkuyu pazarından aldığı peynirlere eşlik ediyor... bir de, argentina santos'un, geçmişin tozunu taşıyan puslu, hüzünlü sesine...

özel bir durum yok; sadece, "casa de fados" konserinden çıktım.

her ne kadar sahnede sepya rengi fotoğrafları lunapark renkleri ile aydınlatmayı tercih etmiş olsalar da; "casa de fados" konseri beni alfama'nın daracık sokaklarına, kıvrak hareketli sarı tramvaylarına, nemli havasına, sütbeyazı taş döşeli yollarına, sabah melteminde dalgalanan tül perdelerine, belem'in muhallebili milföyüne... porto'nun kirli, izbe mekanlarına, sert kayalarda patlayan hırçın dalgalarına, yüzyıllık bir tiyatroda hayatboyudostum burcu ile beraber dinlediğimiz misia'ya, narin çelik köprüye, doygun kırmızı renkte kadife tatında tatlı şaraba, denizcileri ısıtan kaba örgülü lacivert kazağa, içinde her türlü fasulye ve sucuk bulunan koyu çorbaya, gölgesi kesif bir sokakta bana bıçak çeken adama götürdü...

uzun zamandır dinlemediğim fado'ları hatırlattı bana "casa de fados" konseri; hüznü, alçakgönüllülüğü, kıvraklığı, çoşkuyu ve sabrı, acıyı, kaybetmeyi ve cesareti... vazgeçip, çekip gidebilmeyi hatırlattı!

konser hiç bitmesin istedim... seyirciler daha çoşkulu alkışlayıp ikinci defa bis'e davet etmediler diye üzüldüm... uzun zamandır bu kadar keyif almadım bir konserden, sineye çekip bir avuç olumsuzluğu...

başka bir usta, argentina santos, devam ettiriyor akşamı... sadece benim için...